De laatste dingetjes

Hoe voel je je de dag voordat je voor minimaal een half jaar vertrekt naar een land wat je niet kent? Een land met regels, veel regels, met name voor mij. Niet autorijden, altijd een Abaya (vormloze, enkellange, zwarte jurk met lange mouwen) aan als je over straat moet. Altijd iets moeten plannen als ik de stad in wil omdat ik een chauffeur moet regelen die mij brengt. Moet je nou wel of geen hoofddoek op? Op het ene blog schrijft een vrouw dat het niet hoeft (en haar foto’s bewijzen het) het zou voor sommige Arabieren zelfs een belediging zijn als een niet Islamitische vrouw een hoofddoek zou dragen. Op het andere blog zie ik alleen maar foto’s waarop de betreffende dame wel een hoofddoek draagt. En wat betreft die Abaya, hij moet zwart zijn, maar hoe zwart? Mag er een beetje kleur in zitten? En wat is dan het percentage kleur dat hij mag hebben? En moeten de mouwen ook wijdt zijn of mogen ze wel aansluiten op je armen (dat doet die van mij namelijk, zou ik daar problemen mee krijgen?) Ik heb nergens de Abaya dress-code kunnen vinden dus ik ga er maar vanuit dat het goed is (hij is 100% zwart dus dat scheelt).

Hoe voel je je de dag voordat je voor minimaal een half jaar vertrekt naar een land wat waar het zo anders is als hier? Als ik nu naar buiten kijk komen de vogeltjes af en aan vliegen, we hebben immers zo’n houdertje met een pot vogelpindakaas in de tuin, wat er aantrekkelijk is voor vele vogels. Als ik straks naar buiten kijk zie ik geen bomen, maar zand. En een stuk beton wat nu nog onze tuin is. Daarachter direct de buitenmuur van de compound, nog meer beton. Wel is het daar warm, veel warmer dan hier in Nederland, ik heb koude voeten omdat ik mijn pantoffels ergens in de verhuizing ben kwijtgeraakt, en ze willen ook niet echt warm worden tenzij ik ze tegen de verwarming aan hou. Daar hoeft de verwarming niet eens aan. Lekker 25 graden en drie zwembaden tot mijn beschikking op de compound.

Hoe voel je je de dag voordat je voor minimaal een half jaar vertrekt naar een land waar je niemand kent? Behalve Mark dan natuurlijk en dat maakt sowieso al een hele hoop goed! Hoe vind ik de andere mensen die daar wonen? Mark heeft al een aardige vriendenkring opgebouwd dus wat dat betreft kom ik in een gespreid bedje. Maar vind ik die mensen ook aardig? Kan ik het wel met hen vinden?

Vroeger had ik altijd heimwee, behoorlijke heimwee. Een nachtje logeren bij een vriendin aan de andere kant van Arnhem was er al niet bij. Zal ik nu ook heimwee krijgen? Ik weet wel dat iedere keer dat ik met Mark op vakantie ben geweest ik het echt niet leuk vond om weer naar huis te gaan.. Het type: ‘Vakantie is lekker maar naar huis gaan is nog lekkerder’ ben ik zeker niet! Ik wilde altijd nog langer blijven, nog meer ontdekken en meemaken van het land waar we op dat moment waren.

Ik voel op dit moment verschillende emoties, verdriet (stiekem kan ik wel janken als ik dit schrijf) (maar ik ben dan ook wel gauw een jankerd). Verdriet omdat ik niet meer even naar mijn vriendinnen en Elst kan fietsen, niet meer de trein kan nemen naar mijn vriendinnetje die in een heerlijk huisje midden in het bos woont tussen de hertjes. Omdat ik niet meer even bij mijn zus een kop thee kan gaan drinken en mijn nichtjes even knuffelen (voor zover ze dat toestaan). Omdat ik überhaupt niet meer even de fiets, of de trein, of de auto kan pakken om ergens naartoe te gaan. Verdriet omdat ik nog zoveel meer mensen moet gaan missen. Aan de andere kant voel ik me zenuwachtig, echt heel zenuwachtig, dat zenuwachtige waar je pijn van in je buik krijgt, waar je onrustig van wordt, je benen niet meer stil kan houden en je handen trillen. Alleen vliegen, naar een land wat je niet kent, daar door de douane, heb ik echt niets in mijn koffer of handbagage wat niet mag? Maar boven al voel ik me nerveus, blij, dolgelukkig. Ik weet niet precies hoe ik het moet omschrijven maar in ieder geval iets heel positiefs voel ik. Morgen zie ik na drie maanden mijn lief, mijn man weer! Ik krijg de kans om naar een land te gaan waar je anders nooit van je leven zou komen, waar alles voor ons geregeld is, waar een geweldig huis op mij staat te wachten, van alle gemakken voorzien.  Waar ik gewoon rustig mag ontdekken hoe het is om daar te wonen. Waar ik een baan kan gaan zoeken, maar daar heel vrij in ben. Er is geen druk om betaald werk te vinden (want geloof me, financieel is zo’n betaald tripje naar Saoedi Arabië echt cashen). Uiteraard wil ik graag werk vinden want het lijkt me geweldig om het reilen en zeilen in zo’n ziekenhuis mee te maken. Maar het móet allemaal niet, er liggen geen verplichtingen op mijn hals.

Vandaag is een dag van laatste dingen voor ik vertrek. Voor het laatst een oliebol eten, voor het laatst op mijn nichtjes passen, voor het laatst een wijntje drinken met vriendinnen en mijn zus. Voor het laatst een blog schrijven vanuit Nederland!

Aanvraag Gedaan!

Ik had hier een berichtje klaarstaan met een verhaal over het niet lukken van de aanvraag van mijn visum afgelopen vrijdag. Van het weekend was ik even aan mijn blog gaan zitten, begonnen maar niet afgemaakt. Uiteindelijk ben ik bezig geweest met mijn Day Zero Project waar ik 1 januari mee ga beginnen. Dat vond ik veel leuker en interessanter dan een zielig verhaal over 3 uur bij de ambassade zitten en met niks huiswaarts keren.

Maar zoals de titel al suggereert is de aanvraag inmiddels wel gedaan dus het berichtje in mineur kan vervangen worden door een uiterst vrolijk bericht waarin  ik kan melden dat ik (als alles volgens plan verloopt) komende vrijdag in het vliegtuig kan stappen om naar Riyadh te gaan! Het was zo dat een aantal codes geactiveerd moesten worden voordat ik mijn visum kon aanvragen en dat was vrijdag nog niet gebeurd. Gisteren kreeg ik een mail dat de codes inmiddels wel geactiveerd waren en kon ik alsnog als een speer naar Den Haag. De aanvraag is nu dus gedaan! Mijn visum is als het goed is donderdag klaar en aangezien de vluchten nooit vol zitten zou ik vrijdag kunnen vertrekken! Yes! Het aftellen is nu dan toch écht begonnen!

Nog 3 nachtjes slapen!

Vertrekken

Waar ik twee weken geleden nog schreef over een stempel die we moesten hebben is de tijd inmiddels met vliegende sneltreinvaart voorbij gegaan en kan ik melden dat ik over een week naar Saoedi-Arabië vlieg! De betreffende maandag waar ik de vorige keer over schreef was inderdaad Marks diploma met stempel aanwezig en kon deze door een collega naar Riyadh worden gebracht. Als ik mijn visum aan wil vragen moet ik daarvoor een soort van bewijs hebben dat ik getrouwd ben en dat mijn man echt in Riyadh zit en ook echt mijn man is. Dit noemen ze de Yellow Slip (Slib, Slip?). Afgelopen dinsdag heeft Mark deze aan kunnen vragen (daar had hij die stempel voor nodig) en gelukkig gaat dat een stuk sneller want hij mocht hem gelijk meenemen. Nou ik kan je vertellen dat het echt een waardeloos stukje papier is. Het is volledig in het Arabisch dus wij kunnen het helemaal niet lezen, alleen zie je ergens mijn naam en die van Mark staan. Waarschijnlijk is de enige zin die erop staat: Mark van Zeist is inderdaad Mark van Zeist en heeft een verblijfsvergunning en Berte de Jonge mag hier naar toe komen. Het is gedrukt op zo’n papier wat wij vroeger altijd hadden, met zo’n extra strookje aan de zijkant met gaatjes erin er wat je er af kan halen. Toch is het een cruciaal stukje papier waarmee ik morgen naar Den Haag toe kan om mijn visum aan te vragen. Dit duurt niet langer dan drie werkdagen dus uiterlijk woensdag kan ik mijn visum in ontvangst nemen, Hiephoi!! Nou had ik gisteren even iemand van het bedrijf waar Mark werkt aan de telefoon om te vragen wanneer ik dan zou kunnen vliegen en die verzekerde mij dat ik makkelijk donderdag of vrijdag weg zou kunnen. Het is nou niet bepaald een populaire vakantie bestemming dus de vluchten die kant op zitten eigenlijk nooit vol.

Je zult je voor kunnen stellen hoe blij ik op dit moment ben! Ik doe geen oog meer dicht, droom over Mark en ben oneindig vaak mijn koffer aan het wegen of ik niet te veel erin heb zitten. Nog 7 Nachtjes slapen!

Nieuws!

Nieuws! Nou ja, waarschijnlijk nieuws, een ‘als het goed is’ nieuwtje. Als het goed is, wordt maandag namelijk de langverwachte stempel gezet. DE stempel waar we al twee weken op wachten. Als die maandag gezet wordt heeft het dus maar liefst drie weken geduurd voordat ze het stempelkussen gevonden hebben. Voordat iemand de moeite heeft genomen om één seconde werk uit te voeren. Oké, zo zit het dus niet helemaal natuurlijk, maar zo voelt het wel. Als er maandag inderdaad een diploma van mark is mét stempel, dan heb ik binnen een week of  twee mijn visum en vier ik Sinterklaas op de Nederlandse ambassade in Riyadh! Stiekem durf ik nog niet te vroeg te juichen, want ja, je weet natuurlijk maar nooit. De stempel is er nog niet, maar aan de andere kant: Always look on the bright side of life! Ik kijk er echt naar uit om echte verhalen te schrijven die de titel van mijn blog eer aan doen, want ja, het is nu nog immers gewoon vrouw in Arnhem, en dat is op dit moment niet heel erg spannend kan ik je vertellen.

Ik hou jullie op de hoogte, maandag volgt de definitieve uitslag.

Nagellakjes

Ik wil dit blog even beginnen met te vertellen dat ik echt een geweldig weekend heb gehad! Heb het hele weekend door mogen brengen met mijn familie, zaterdag twee musea over de oorlog bezocht en lekker geluncht. ´s Avonds bij mijn zus in de tuin op 1 november nog mogen genieten van een bbq (Wie had dat gedacht!) en daarna met mijn oudste broer een hele gezellige avond gehad in het Casino (helaas geen winst).  Zondagmiddag eerst naar een zwemwedstrijd van mijn nichtje geweest en daarna naar de verjaardag van mijn lieve schoonzus! Gedurende het hele weekend had ik meerdere momenten waarop ik besefte hoe gelukkig en gezegend ik ben met zo´n mooie lieve familie. Ze leven allemaal ontzettend met mij mee (er wordt ook echt een hoop geknuffeld, nu ik Mark niet heb om dat te doen). Maar zijn ook gewoon echt heel erg gezellig gezelschap. Goh, ik ga hun echt wel missen.

Afgelopen vrijdag was officieel mijn laatste dag in dienst in het verpleeghuis. 31 oktober liep mijn contract af nadat het al met twee maanden verlengd was omdat het langer ging duren dan waar we op gerekend hadden.

Een van de nadelen van werken in de zorg vind ik dat je geen nagellak op mag vanwege de hygiëne. Volkomen logisch natuurlijk en ik vind het ook helemaal terecht. Maar een beetje jammer vind ik het wel, want ik vind het wel gezellig om een leuke kleurtje op mijn nagels te smeren. In de vakantie heb ik dan ook bijna altijd wel een lakje op mijn nagels zitten. Nu ik dus de komende periode niet meer hoef te werken is dit dus een uitgelezen kans om mijn nagels te versieren. Afgelopen donderdag vond ik een momentje vrije tijd om dit klusje rustig te kunnen doen. Ik had een mooi paars kleurtje uitgezocht, maar al diezelfde dag had mijn kunstwerkje al een deukje hier en daar en de volgende dag zag de lak er op meerdere plekken al niet meer zo mooi uit. Ik heb het weekend er nog meer volgehouden maar vandaag kon het toch echt niet meer. Pff, vier dagen heeft het erop gezeten waarvan het maar een halve dag echt mooi was. Dat kan natuurlijk niet. Dankbaar dacht ik terug aan een stukje op tv: TLC make-up (ja sorry ik ben zo iemand die graag naar TLC kijkt, sorry!) Volgens de meid op tv was een goede base coat en een goede top coat belangrijk voor de duurzaamheid van je nagellak. (ik vond dat altijd maar geldverspilling). Nadat ik vandaar mijn paarse lakje eraf gehaald had ging ik toch maar naar de DA om deze twee te kopen. Eenmaal binnen werd mijn oog getrokken naar een plastic bakje bovenop één van de stellages. Mooie nagellakjes van Essie met 30% korting! Gelijk moest ik denken aan een hilarische blog van mijn nicht Marion, waarin zij verteld over deze nagellak en ook hoe goed ze deze vind. Naast de benodigde top en base coat dus ook maar een nieuw kleurtje aangeschaft. En nou, Marion, je hebt niets teveel gezegd! Wat een geweldige nagellak. Na een paar uur rondgebanjerd te hebben in huis, waaronder eten gekookt zit het er nog steeds perfect op en vertoont het nog geen tekenen van schade, geweldig! Jammer dat ik niet meer kan werken, maar ben wel helemaal happy met mijn nagels!

Spulletjes

Aangezien we in Riyadh een gemeubileerd huis hebben, besloten we al onze inventaris op te slaan in een berging. We wilden dit al doen voordat Mark vertrok en tegelijk ons huis opzeggen. Ik woon dus inmiddels alweer een paar maanden bij mijn ouders. (daar komt ook nog wel een blog over). Omdat Mark voor zijn werk in Maastricht daar ook een appartement had moesten we dus eigenlijk twee huizen leegruimen. Allereerst dus zoveel mogelijk van Maastricht naar Arnhem verhuizen en dan alles uitzoeken, weggooien en opslaan. Gelukkig voor mij ben ik ontzettend goed in dingen weggooien. Maar dan bedoel ik ook echt goed in dingen weggooien. Ik ben bijna té goed in dingen weggooien. Ik heb ook al vaker dingen weggegooit  (of weggegeven, kleding ofzo) onder het mom van: ‘Dat heb ik al zolang niet meer gebruikt, dat ga ik vast niet missen’. Later bleek dan dat ik het toch miste en uiteindelijk weer iets nieuws moest kopen. Niet altijd een handige eigenschap om te hebben dus. Maar in dit geval, bij het verwerken van ontzettend veel spullen die je ongemerkt verzameld in een huis die we in een zo klein mogelijke berging wilden opslaan is het wel handig om dingen makkelijk weg te gooien. Gelukkig voor mij is Mark ook niet zo’n verzamel type en zo hebben we heel gemakkelijk van een hele hoop dingen afstand gedaan.

Het ruimt lekker op om dingen weg te gooien, maar het is ook heel fijn om spullen weg te geven aan mensen die het goed kunnen gebruiken. We hadden best wat meubulair en keuken apparatuur die we niet wilden bewaren en er is altijd wel iemand bij wie het van pas komt. Zo ging een vriendin van mij toevallig in diezelfde periode samenwonen en die hebben we aardig wat spullen kunnen geven. Ook kwam mijn broer nog wekelijks de was brengen bij mijn ouders dus hebben we hem de wasmachine gegeven. Het doet je daarentegen later ook wel beseffen dat als we terug komen dat er dus maar een halve inboedel op ons staat te wachten. Geen tv meer, geen wasmachine, geen koelkast, gasfornuis, salontafel, dressoir, nachtskastjes, linnenkast, en wat nog meer. Gelukkig hebben we het belangrijkste bewaard: ons bed, dus slapen kunnen we in ieder geval!

Een visum krijgen

Toen we eenmaal besloten hadden deze uitdaging aan te gaan en voor een aantal jaar te vertrekken naar Riyadh, kom je in een bureacratische molen terecht. Een  molen die steeds maar blijft draaien en waar steeds weer nieuwe stappen ondernomen moeten worden om het visum uiteindelijk daadwerkelijk in handen te krijgen.

Aangezien Mark daar ging werken moest hij als eerste aan de slag om dingen geregeld te krijgen. Voordeel van via je werk naar het buitenland gaan is dat zijn bedrijf het grootste deel van de taken voor ons uitvoert, nadeel daarvan is dat je zelf af en toe in het duister tast over de gang van zaken. Hoe lang duurt dit? Wat moet er nou nog precies gebeuren?

In eerste instantie hadden we gedacht dat Mark al in maart 2014 zou kunnen vertrekken, maar daar hadden we ons toch wel in vergist. Hij werkte ondertussen aan een project in Maastricht en moest daar ook de nodige taken afronden voordat hij kon vertrekken en ook de benodigde papieren konden nog niet aangevraagd worden. Uiteindelijk vertrekte hij 30 juni naar Riyadh. 2 maanden zouden we zonder elkaar moeten. Ik kon nog niet achter hem aan, hij had immers wel een visum, maar het was niet het goede visum. Je hebt zakenvisums (waarmee je steeds een korte periode in het land mag verblijven) en een werkvisum (daarmee kan je daadwerkelijk in Riyadh gaan wonen).

Gelukkig leverde het verkrijgen van het werkvisum nog niet heel erg veel problemen op. 27 augustus kwam Mark ruim 2 weken naar Nederland en kon in die periode ook zijn werkvisum ophalen.

Ik dacht redelijk op een rijtje te hebben wat er vervolgens moet gebeuren om zelf ook een visum te krijgen, maar ook hier heb ik me in vergist. (Je blijft je vergissen als je met dit soort zaken bezig ben). Mark moet een Iqama (verblijfsvergunning) aanvragen, vervolgens een yellow slib, en vervolgens kan ik met alle papieren naar Den Haag om een visum aan te vragen. Bij collega’s duurde dit hele proces ongeveer 4 weken. Een periode die absoluut te overzien is. Maar helaas. Mark is inmiddels alweer bijna 7 weken weg, en voorlopig heb ik nog geen visum in handen. De Iqama is er wel, maar waar het aanvragen van een Yellow slib normaal gesproken een fluitje van een cent is zitten wij nu al 2 weken vast in deze stap en gaat het ook nog minimaal 3 weken duren voordat we een stap verder kunnen. De Arabische overheid verzint steeds weer nieuwe dingen om ons aan het lijntje te houden.

Afwachten blijkt het gouden advies. Veel meer dan rustig afwachten, blijven zitten waar ik zit en gereed zijn om dingen te regelen kan ik op dit moment niet doen. Hopelijk is het dan nu wel snel geregeld, maar de komende 4 weken blog ik sowieso nog vanuit Nederland.

De keus maken

Het besluit om voor langere periode in het buitenland te gaan wonen komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen.

Toen Mark (mijn lieve echtgenoot) zo’n twee jaar geleden een keer liet vallen dat zijn bedrijf mogelijk een project in Riyadh zou krijgen en hij daar dus zou kunnen werken wenste ik hem veel succes. No Way dat ik met hem mee zou gaan naar een woestijnland waar ik als vrouw alleen maar op de bank mag zitten, het huis mag schoonmaken en kinderen mag baren (en opvoeden). Hij moest lachen en zei dat het nog lang niet zover was dus dat ik tijd genoeg had om erover na te denken.

juni 2013, bekend word dat Marks bedrijf inderdaad (een deel van) de opdracht in handen krijgt. Al snel komt dan ook de vraag of personeel bereidt is om naar Riyadh te vertrekken. Slik. Ik had ondertussen natuurlijk al het in en ander aan voorbereiding gedaan, maar nu moest er toch echt een keuze gemaakt worden.

Ik heb tijdens de voorbereiding veel gehad aan blogs en verhalen van andere vrouwen die in Riyadh wonen en leven. Ik moest dan ook al gauw toegeven dat het mijn eerdere beeld niet helemaal juist was. Er wordt behoorlijk veel georganiseerd voor vrouwen, weliswaar vaak op het hobby-vlak, maar toch, ik hoef me niet te vervelen. Ook ontdekte ik al snel dat ik (aangezien ik verpleegkundige ben) ook veel kans heb op een baan. Daarnaast vond ik al gauw een mooie site: Internations, waar expats over de hele wereld bij elkaar komen en ervaringen delen. Ik heb mij direct aangemeld voor de Riyadh gemeenschap en krijg nu bijna dagelijks mailtjes met uitnodigingen voor bbq’s, woestijnritjes, bowlingavonden, golflessen en noem maar op. Heerlijk, één grote vakantie! Ik was om!